Aktualności

Philadelphia 76ers (potocznie nazywany Sixers) – amerykański klub koszykarski uczestniczący w rozgrywkach NBA (Dywizja Atlantycka w Konferencji Wschodniej), trzykrotni mistrzowie ligi (w 1955, 1967 i 1983).

Klub powstał w 1937 jako Syracuse Nationals i był członkiem ligi NBL aż do 1949, kiedy to dołączył do nowo utworzonej ligi NBA. W 1963 ówcześni właściciele przenieśli siedzibę do Filadelfii oraz zmienili nazwę na 76ers. Czterech koszykarzy w historii Sixers zdobywał nagrody MVP – Wilt Chamberlain w 1966, 1967 i 1968, Julius Erving w 1981, Moses Malone w 1983 oraz Allen Iverson w 2001.

Sixers rozgrywają mecze domowe w hali Wells Fargo Center.

Początki jako Syracuse Nationals i pierwsze mistrzostwo

Klub powstał w 1937^[1][2] jako Syracuse Nationals (zwani Nats), grając w lidze NBL. Od roku 1949 siedem drużyn z NBL w połączeniu z ligą BAA stworzyło ligę NBA, w której Nats zadebiutowali 3 listopada 1949 roku, w jej pierwszym sezonie. Początkowo było 17 zespołów. Nats zostali przydzieleni do Eastern Conference.

Pierwszy sezon w NBA Nationals zakończyli z najlepszym bilansem w swojej grupie: 51-13. Awansowali nawet do Finałów NBA, prowadzeni przez znakomitego gracza Dolpha Schayesa, ale ulegli w finale Minneapolis Lakers 2-4. W dwóch kolejnych sezonach Nationals odpadali w finale Konferencji.

Sezon później, w 1954 roku, Nats ponownie awansowali do Finałów, gdzie znów spotkali się z Lakers. Rozegrano bardzo zaciętą, 7-meczowa serię. Żadna drużyna nie zdobyła nigdy więcej niż 90 punktów. Ostatni mecz Nats przegrali 80-87, ocierając się o tytuł.

W składzie z 1955 największą gwiazdą Nationals wciąż był Dolph Schayes, wspierany przez takich zawodników jak Paul Seymour i George King, którzy byli ówczesnymi najlepiej asystującymi. W Finale NBA Nats pokonali Fort Wayne Pistons w stosunku 4-3, wygrywając ostatni mecz 92-91.

W tym samym sezonie, dzięki Nats, została wprowadzona zasada 24 sekund. Właściciel zespołu, Daniel Biasone, wspierany w tym przez Schayesa, wypróbował ten pomysł przed sezonem 1954-1955 podczas jednego z meczów. NBA przyjęła 24-sekundowy zegar i dzięki temu gra stała się szybsza, bardziej widowiskowa i zdobywano więcej punktów w każdym meczu.

Kolejny sezon zakończył się dla Nats w finale Konferencji, gdzie zostali pokonani przez Philadelphia Warriors.

Następny sezon, 1956–1957, to początek 13-letniej dominacji Boston Celtics, którzy zdobyli w tym czasie 11 tytułów mistrzowskich. Nats grali na wysokim poziomie, ale najczęściej trafiali na Lakers w drugiej rundzie play-off i na tym kończyli swój sezon. Nats musieli zacząć rywalizować również z Philadelphia Warriors, gdzie grał już, wtedy jako debiutant, słynny Wilt Chamberlain.

Rok później, podczas kontuzji Schayesa, nowym liderem Nats został Hal Greer, jedyny od czternastu lat zawodnik, który w liczbie zdobywanych punktów dorównywał Schayesowi. W kolejnych latach minęły już najlepsze lata Schayesa, zespół prowadził więc głównie Greer oraz Lee Shaffer i John Kerr.

Philadelphia 76ers

W 1963 roku Syracuse Nationals przez chwilę przestali istnieć jako zespół. Właściciele klubu Irv Kosloff oraz Ike Richamn postanowił go przenieść do Filadelfii. W Mieście Braterskiej Miłości klub zapełnił lukę po Philadelphia Warriors, którzy przenieśli się do San Francisco rok wcześniej.

Rozpisano konkurs na nową nazwę zespołu z Filadelfii i wygrał Walt Stahlberg z West Collingswood (stan New Jersey), który zaproponował nazwę 76ers. Kilka innych osób również zgłosiło taką samą propozycję, ale uzasadnienie Walta było najlepsze, ze względu na nawiązanie do historii miasta, gdzie 4 lipca 1776 roku podpisano Deklarację Niepodległości Stanów Zjednoczonych.

Oficjalnie nazwa Syracuse Nationals została zmieniona na Philadelphia 76ers 6 sierpnia 1963 roku.

Nowy zespół nie różnił od tego z Syracuse (oczywiście poza nazwą). Swój ostatni sezon rozegrał Schayes. Liderami zostali Hal Greer (23,3 PPG) i młody Chet Walker (17,3 PPG). W pierwszym sezonie w nowych barwach, Sixers zaprezentowali się słabo (bilans 34-46), do czego przyczyniły się kontuzje i zostali szybko wyeliminowani z fazy play-off.

Wilt Chamberlain i drugie mistrzostwo

W połowie sezonu 1964-1965 San Francisco Warriors zgodzili się odsprzedać jednego z najlepszych zawodników w historii NBA – Wilta Chamberlaina. Warriors byli zawiedzeni tym, że jego rekordy strzeleckie nie przekładają się na wyniki zespołu, który ciągle odpadał z play-off.

Warriors zgodzili się wytransferować go do Sixers w zamian za obrońcę Paula Neumanna, centra Connie Dierkinga, skrzydłowego Lee Shaffera oraz za gotówkę. Chamberlain szybko dostosował się do stylu gry Sixers, był wspierany przez Hala Greera, Waliego Jonesa i Billy’ego Cunninghama. Podczas swojego pierwszego pełnego sezonu w Sixers (1965-1966), Chamberlain zdobywał 33,5 PPG. Sixers zapewnili sobie bilans 55-25, ale w Finałach Konferencji przegrali z Boston Celtics 1-4.

W sezonie 1966-1967 zespół z Filadelfii uzyskał bilans 68-13 i wtedy też wywalczyli swoje drugie Mistrzostwo NBA, przeciwko San Francisco Warriors (4-2). W tym mistrzowskim składzie grali tak znakomici koszykarze jak: Wilt Chamberlain, Alex Hannum, Billy Cunningham, Chet Walker, Luke Jackson i Hal Greer. W 1980 roku, podczas 35. rocznicy powstania NBA, uznano ten skład za najlepszy w historii koszykówki. Chamberlain, osiągając najniższą w karierze średnią zdobywanych punktów (24,1 PPG), udowodnił, że umie grać zespołowo.

Upadek

W roku 1969 Sixers osłabili się. Trener Alex Hannum przeszedł do Oakland Oaks z ligi ABA oraz sprzedano Chamberlaina do Lakers za obrońcę Archie Clarka, Darralla Imhoffa i skrzydłowego Jerry’ego Chambersa oraz za gotówkę.

Nowym Sixers przewodził Billy Cunningham, który w sezonie 1968-1969 ze średnią 24,8 PPG doprowadził klub do zdobycia 55 wygranych. W półfinałach Sixers zostali pokonani przez Boston Celtics 4-1. Z roku na rok forma drużyny spadała, aż do sezonu 1972-1973, gdzie Sixers zanotowali 9 zwycięstw i 73 porażki, co do tej pory jest najsłabszym wynikiem w historii NBA. Drużynę opuszczali lepsi zawodnicy, nie było pieniędzy na transfery, a wybory w drafcie były nietrafione.

Odbicie się od dna i kolejne mistrzostwo

Od sezonu 1973-1974 zaczęło się poprawiać. W składzie znalazło się wielu solidnych zawodników oprócz Cunninghama: Fred Carter, Doug Collins i Steve Mix. Kolejny okres sławy to lata 1976–1985. Sixers osiągali bardzo dobre wyniki w sezonach zasadniczych, zdobyli też 4 tytuły mistrza Atlantic Division. Czterokrotnie dochodzili do Finałów NBA.

Nowym właściciel zespołu został Fitz Eugene Dixon. Za 6 mln USD w 1976 roku sprowadził on z ligi ABA Juliusa „Dr J” Ervinga, jednego z najlepszych i najbardziej widowiskowo grających zawodników w historii koszykówki. W sezonie 1976-1977 pomógł on osiągnąć Sixers bilans 50-32 i awansować do Finałów, po raz pierwszy od 10 lat. Ale tam Portland Trail Blazers ze swoim liderem Billem Waltonem okazali się lepsi i wygrali 4-2.

W sezonie 1979-1980 udało się ponownie awansować do Finałów z Los Angeles Lakers, prowadzonych przez Magica Johnsona i Kareem Abdul Jabbara. Był to jeden z najciekawszych finałów w historii ligi. W meczu numer 5 kontuzji doznał Kareem Abdul-Jabbar, lecz Lakers dzięki Johnsonowi wygrali ostatecznie ten Finał 4-2. W Finałach 1982 znów zwyciężyli Lakers.

Trzeci w historii tytuł, Sixers zdobyli w 1983 pokonując Los Angeles Lakers 4-0, a w całej fazie play-off przegrali tylko jeden mecz. W mistrzowskiej drużynie grał nowy center Moses Malone, a także Julius Erving, Andrew Toney, Maurice Cheeks i Bobby Jones. Jest to skład dzisiaj uważany za jeden z najlepszych w historii NBA.

„Sir Charles” i lata 1984–1996

W roku 1984 przybył do Sixers Charles Barkley („Sir Charles”). Dzięki niemu Sixers wygrali aż 58 meczów w sezonie, ale wyniki w kolejnych latach, a szczególnie w play-off nie wróżyły nic dobrego. Potem 76ers sprzedali Malone’a co, jak się okazało, było złą decyzją, bo zawodnicy których dostali w zamian szybko doznawali kontuzji. Dodatkowo „Dr J” tracił formę i w 1987 roku zakończył karierę.

Barkley zdobył w 1991 roku MVP All-Star Game, ale w drużynie nie miał wsparcia od kolegów. Jego znakomita indywidualna gra nie przekładała się na wyniki zespołu. Sprzedano go do Phoenix Suns w 1992 roku.

Pozyskiwano najlepszych zawodników z draftu. Byli to Clarence Weatherspoon, Shawn Bradley i Jerry Stackhouse. W skład drużyny wchodzili też: Jim Jackson, Tim Thomas, Jeff Hornacek (pozyskany z wymiany za Barkleya) oraz Derrick Coleman. 76ers jednak, mimo dobrego składu, grali słabo, czasem nie awansując nawet do fazy play-off. Dobrze grał Dana Barros, któremu przyznano nagrodę MIP za sezon 1994-1995. 14 marca Barros zdobył 50 punktów i stał się trzecim zawodnikiem, mierzącym poniżej 180 cm wzrostu, który tego dokonał. Zanotował też triple-double, a podczas ASG zdobył 19 asyst. Drużynie nie dawało to jednak wiele, przez co nie odniosła żadnych znaczących sukcesów.

„The Answer” i finały 2001

Nowa saga w dziejach Philadelphia 76ers rozpoczęła się w 1996 roku, kiedy to z numerem pierwszym w drafcie został wybrany Allen „The Answer” Iverson z uczelni w Georgetown. Iverson zawsze chciał grać dla 76ers, tak był wychowany przez Michaela Freemana, który był fanem Sixers.

Iverson, jako jeden z najszybszych i najlepszych graczy w historii, co udowadniał od samego początku, miał zapewnić Sixers zwycięstwa. Jednak pojawił się konflikt między Jerry Stackhousem, a debiutantem Iversonem. Każdy z nich lubił przewodzić drużynie i nie mogli się w tej kwestii porozumieć. Ponadto Iverson i kilku innych graczy domagało się zwolnienia trenera Davisa. Sezon 1996-1997 Sixers zakończyli ze słabym bilansem 22-60.

Władze klubu zatrudniły w 1997 roku Larry’ego Browna, jednego z najlepszych trenerów w historii, co znacząco zmieniło sytuację i wyniki drużyny na lepsze. Pozyskano też Theo Ratliffa i Aarona McKie z Detroit Pistons w zamian za Jerry’ego Stackhouse’a (co było potwierdzeniem, że Sixers wiążą swoją przyszłość z Iversonem), Erica Snowa z Seattle oraz Joe Smitha i Briana Shawa z Golden State Warriors za Jima Jacksona i Clarence’a Weatherspoona.

W sezonie 1998-1999 Brown postanowił przenieść Iversona z pozycji rozgrywającego na pozycje rzucającego obrońcy, dzięki czemu zdobył tytuł Króla Strzelców (26,8 PPG). Na rozegraniu, dobrze spisywał się Eric Snow.

Sixers w 1999 roku po raz pierwszy od ośmiu lat awansowali do play-off. Generalny menedżer Pat Croce ogolił sobie z radości głowę, gdyż ryzyko związane z pozyskaniem niepokornego Allena Iversona opłaciło się. W tych play-off przegrali jednak w drugiej rundzie, ale znów zaczęli się liczyć w lidze.

W nowym sezonie Sixers spisywali się jeszcze lepiej. Poza tym, Iverson został pierwszym graczem Sixers od 1992 roku, który został wybrany do All-Star Game. W play-off znów odpadli w drugiej rundzie przegrywając z Indiana Pacers.

Nadszedł jeden z najbardziej pamiętnych dla kibiców sezon 2000-2001. Sixers wzmocnili skład, pozyskując świetnego centra Dikembe Mutombo. Po świetnym sezonie zasadniczym, z bilansem 56-26, zespół z pierwszego miejsca w Konferencji awansował do play-off. W tym sezonie ponadto Sixers zdobyło naprawdę wiele wyróżnień: Allen Iverson został MVP sezonu, Dikembe Mutombo Najlepszym Obrońcą, Aaron McKie zdobył nagrodę dla Najlepszego Rezerwowego, a trener Larry Brown został Najlepszym Szkoleniowcem Ligi. Ale prawdziwa nagroda przyszła później, którą był awans do Finału NBA. W nim koszykarze musieli ponownie walczyć z Los Angeles Lakers.

Mimo wygranej w pierwszym meczu, który jest jednym z najsłynniejszych występów 76ers, dzięki popisom Iversona, wycieńczeni zawodnicy Sixers (po 7-meczowych seriach we wcześniejszych fazach play-off) nie zdołali zdobyć Mistrzostwa. Ostatecznie przegrali 1-4, chociaż prowadzili bardzo wyrównane pojedynki z Lakers i ich gwiazdami: Shaquille O’Nealem i Kobe Bryantem.

Podczas kolejnych sezonów Sixers nie umieli już powtórzyć sukcesu z 2001 roku, grając na słabszym poziomie, sukcesywnie jednak awansując do play-off. Dręczonym przez kontuzje kluczowym zawodnikom 76ers nie pomogło pozyskanie Keitha Van Horna i Todda MacCullocha. Po dobrej współpracy Iversona i nowego gracza Kenny’ego Thomasa, Sixers wygrali 48 meczów w kolejnym sezonie. Jednak play-off skończyły się po przegranej w drugiej rundzie z Detroit Pistons 2-4. Nie widząc dalszych perspektyw w Sixers, odszedł trener Larry Brown.

Kadra

Stan na 1 października 2020^[3] Philadelphia 76ers

Nr	Poz.	Nar.	Nazwisko i imię	Data urodzenia	Wzrost	Masa ciała
45	SG		Broekhoff, Ryan	1991–07–23	198 cm	98 kg
20	SG		Burks, Alec	1990–08–20	198 cm	97 kg
21	C		Embiid, Joel	1994–03–16	213 cm	127 kg
12	PF		Harris, Tobias	1992–07–15	203 cm	103 kg
42	C		Horford, Al	1986–06–03	206 cm	109 kg
30	SG		Korkmaz, Furkan	1997–07–24	201 cm	95 kg
18	SG		Milton, Shake	1996–09–26	196 cm	93 kg
19	PG		Neto, Raul	1992–05–19	185 cm	82 kg
9	C		O’Quinn, Kyle	1990–03–26	206 cm	113 kg
14	C		Pelle, Norvel	1993–02–03	208 cm	105 kg
0	SG		Richardson, Josh	1993–09–15	196 cm	91 kg
40	SF		Robinson, Glenn	1994–01–08	198 cm	101 kg
1	PF		Scott, Mike	1988–07–16	201 cm	108 kg
35	SG		Shayok, Marial	1995–07–26	196 cm	89 kg
25	PG		Simmons, Ben	1996–07–20	208 cm	109 kg
5	SG		Smith, Zhaire	1999–06–04	191 cm	93 kg
22	SG		Thybulle, Matisse	1997–03–04	196 cm	91 kg

Trener: Doc Rivers
Asystenci:Joseph Blair • John Bryant • Ime Udoka • Kevin Young

Zastrzeżone numery

Philadelphia 76ers zastrzeżone numery
Nr	Imię i nazwisko	Pozycja	Lata gry	Data ceremonii
3	Allen Iverson	SG/PG	1996–2006 2009–2010	1 marca 2014
4	Dolph Schayes	PF	1948–1964	12 marca 2016
6	Julius Erving	SF	1976–1987	18 kwietnia 1988
10	Maurice Cheeks	PG	1978–1989	6 lutego 1995
13	Wilt Chamberlain	C	1965–1968	18 marca 1991
15	Hal Greer	SG/PG	1963–1973	19 listopada 1976
24	Bobby Jones	SF/PF	1978–1986	7 listopada 1986
32	Billy Cunningham	SG/SF	1965–1972 1974–1976	17 grudnia 1976
34	Charles Barkley	PF	1984–1992	30 marca 2001
	Dave Zinkoff	Spiker	1963–1985	25 marca 1986

Statystyczni liderzy NBA

Liderzy strzelców[23] Wilt Chamberlain – 1965–1966 Allen Iverson – 1999, 2001–2002, 2005 Liderzy w zbiórkach[24] Dolph Schayes – 1951 Wilt Chamberlain – 1966–1968 Moses Malone – 1983–1985 Charles Barkley – 1987 Dikembe Mutombo – 2001 Liderzy w asystach[25] Wilt Chamberlain – 1968

Liderzy w przechwytach[26] Allen Iverson – 2001–2003 Liderzy w blokach[27] Theo Ratliff – 2001 Liderzy w skuteczności rzutów z gry[28] Wilt Chamberlain – 1965–1968 Liderzy w skuteczności rzutów wolnych[29] Larry Costello – 1963, 1965 Kyle Korver – 2007 Dolph Schayes – 1958, 1960, 1962

Statystyczni liderzy klubu

Pogrubienie – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w zespole.
Kursywa – oznacza nadal aktywnego zawodnika występującego w innym zespole.

Punkty (sezon regularny – stan na koniec rozgrywek 2014/15)^[30]

Hal Greer (21 586) Allen Iverson (19 931) Dolph Schayes (18 438) Julius Erving (18 364) Charles Barkley (14 184) Billy Cunningham (13 626) Red Kerr (11 699) Maurice Cheeks (10 429) Andre Iguodala (9 422) Chet Walker (9 043)

11. Larry Costello (7 957) 12. Fred Carter (7 673) 13. Hersey Hawkins (7 657) 14. Wilt Chamberlain (7 651) 15. Steve Mix (7 559) 16. Moses Malone (7 511) 17. Andrew Toney (7 458) 18. Doug Collins (7 427) 19. Thaddeus Young (7 078) 20. Clarence Weatherspoon (6 867)

21. Bobby Jones (6 585) 22. Paul Seymour (5 760) 23. Al Bianchi (5 550) 24. Dave Gambee (5 454) 25. Wali Jones (5 229) 26. Luke Jackson (5 170) 27. Louis Williams (5 158) 28. Ron Anderson (5 138) 29. George McGinnis (5 046) 30. Darryl Dawkins (5 009)

Minuty 1. Hal Greer (39 788) 2. Allen Iverson (29 879) 3. Dolph Schayes (29 800) 4. Julius Erving (28 677) 5. Maurice Cheeks (28 583)

Zbiórki 1. Dolph Schayes (11 256) 2. Red Kerr (9 506) 3. Charles Barkley (7 079) 4. Billy Cunningham (6 638) 5. Wilt Chamberlain (6 632)

Asysty 1. Maurice Cheeks (6 212) 2. Hal Greer (4 540) 3. Allen Iverson (4 385) 4. Julius Erving (3 224) 5. Dolph Schayes (3 072)

Przechwyty 1. Maurice Cheeks (1 942) 2. Allen Iverson (1 644) 3. Julius Erving (1 508) 4. Andre Iguodala (1 076) 5. Charles Barkley (1 007)

Bloki 1. Julius Erving (1 293) 2. Samuel Dalembert (1 131) 3. Caldwell Jones (926) 4. Theo Ratliff (757) 5. Bobby Jones (694)

Sukcesy

Tytuł	Liczba	Rok
Mistrz NBA	3	1955, 1967, 1983
Mistrz Konferencji	9	1950, 1954, 1955, 1967, 1977, 1980, 1982, 1983, 2001
Mistrz dywizji	5	1977, 1978, 1983, 1990, 2001
Występy w play-off	50	1950, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1976, 1977, 1978, 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1989, 1990, 1991, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2008, 2009, 2011, 2012, 2018, 2019, 2020