Boston Celtics – amerykański klub koszykarski uczestniczący w rozgrywkach ligi NBA, w której są członkami Dywizji Atlantyckiej (Konferencja Wschodnia). Swoje mecze rozgrywa w hali TD Garden. Celtics są najbardziej utytułowaną organizacją w NBA – zdobyli 17 tytułów mistrzowskich[1]. Ich zawodnicy otrzymali łącznie 10 tytułów najbardziej wartościowego zawodnika sezonu, a 28 osób związanych z Celtics jest członkiem koszykarskiej galerii sław[2].
Klub powstał w 1946 roku w Bostonie, współtworząc ligę BAA, która trzy lata później przekształciła się w NBA. W pierwszych latach istnienia zespół prowadził Red Auerbach, a gwiazdą zespołu był Bob Cousy. Nieco później do drużyny dołączył Bill Russell, który wkrótce objął też stanowisko głównego i grającego trenera. Za ich czasów, Celtics zdobyli 11 tytułów mistrzowskich, dominując resztę ligi. W końcówce lat 70., w Bostonie pojawił się Larry Bird, który doprowadził Celtics do trzech tytułów mistrzowskich. Jego rywalizacje z Magikiem Johnsonem w owych latach, stały się klasykiem światowej koszykówki[3]. Po zakończeniu kariery przez Birda w 1993 roku, Celtics przeżywali kryzys, jednakże wszystko zmieniło się, gdy wybrali oni w drafcie NBA 1998 Paula Pierce’a. Przez 9 kolejnych lat drużyna wracała powoli do dawnej sławy. W 2007[4] roku zawodnikami Celtics zostali Kevin Garnett i Ray Allen, którzy wraz z Pierce’em stworzyli tzw. Wielką Trójkę. Ówczesny sezon zasadniczy, Celtics zakończyli z bilansem 66–16, zwyciężając o 40 spotkań więcej niż sezon wcześniej. Dotarli do Finałów NBA, gdzie to pokonali wynikiem 4:2 Los Angeles Lakers. Tym samym zdobyli kolejny – 17 tytuł mistrzowski, po 22 latach przerwy. W 2010 roku, Celtics awansowali do Finałów NBA i prowadzili już 3:2[5], jednakże przegrali ostatecznie w 7 meczach z Los Angeles Lakers[6].
1950–1969: Lata Auerbacha i Russella
Prawie od początku istnienia drużyną kierował trener Arnold „Red” Auerbach. Za jego kadencji Celtics zdobyli dziewięć tytułów mistrzowskich NBA, z czego osiem zostało wywalczonych rok po roku. Pierwszy znaczącym posunięciem transferowym Auerbacha było pozyskanie w 1951 znakomitego rozgrywającego Boba Cousy. Kilka lat później oddał do St. Louis Hawks dwóch doświadczonych zawodników, Eda Macauleya i Cliffa Hagana, w zamian za prawo pierwszego wyboru w drafcie przed sezonem 1956–1957, zyskując w ten sposób 208-centymetrowego Billa Russella, grającego na pozycji środkowego. Auerbach zaangażował również K.C. Jonesa i Tommy’ego Heinsohna. Po roku korzystając z przysługującego Celtics wyboru w pierwszej rundzie draftu, dodał do ekipy obrońcę, Sama Jonesa. Z tymi zawodnikami Auerbach zdominował ligę w latach 60. Po zakończeniu sezonu 1965-1966 Auerbach przekazał swoje obowiązki Russellowi, który stał się pierwszym w NBA czarnym głównym trenerem. Pod wodzą Russella, pełniącego przez trzy sezony podwójną rolę trenera i zawodnika, Boston Celtics wywalczyli mistrzostwo ligi jeszcze dwa razy.
1979–1993: Era Larry’ego Birda
Auerbach, mając prawo pierwszego wyboru w drafcie zdecydował się na Larry’ego Birda. Następne posunięcie Auerbacha polegało na dość skomplikowanym „handlu wymiennym” z Golden State Warriors. „Red” oddał im dwa prawa wyboru w drafcie za środkowego Roberta Parisha oraz wybór nr 3, który został wykorzystany później na Kevina McHale’a. Auerbachowi udało się też pozyskać obrońców, Dennisa Johnsona i Danny’ego Ainge’a. W tym składzie Celtics, pod wodzą Larry’ego Birda, pięciokrotnie walczyli wówczas w finałach NBA, trzy razy zdobywając mistrzostwo ligi.W 1986, dwa dni po drafcie, umarł utalentowany Len Bias na skutek przedawkowania narkotyków, w 1992 kontuzja wyeliminowała z gry Larry’ego Birda, a w lecie 1993 zmarł nowy lider drużyny, Reggie Lewis. Te wydarzenia zapoczątkowały wielki kryzys w zespole.
2007–2013: Wielcy Celtowie
2007 rok przyniósł największe pozytywne zmiany w składzie od lat. Do zespołu zaangażowano dwie wielkie gwiazdy: Kevina Garnetta i Raya Allena. Wraz z Paulem Pierce’em i Rajonem Rondo stanowili oni trzon Celtów, których od początku stawiało się w gronie faworytów ligi w sezonie 2007-2008. Sezon zasadniczy Celtics zakończyli na pierwszym miejscu w lidze, odnosząc najwięcej zwycięstw (bilans 66-16). W fazie play-off bostończycy, mający zapewnioną przewagę własnego boiska, rozegrali aż 20 meczów (Lakers – 15), zwyciężając kolejno Atlanta Hawks 4-3, Cleveland Cavaliers 4-3 i Detroit Pistons 4-2, i po raz pierwszy od 1987 wystąpili w finałach ligi, spotykając się z odwiecznymi rywalami – Los Angeles Lakers. Zakończyli je zwyciężając w serii 4-2, a w ostatnim, szóstym meczu w swojej własnej hali deklasując przeciwników 39 punktami (131-92). MVP finałów został ogłoszony Paul Pierce.
W sezonie 2009-10 Celtics ponownie – pomimo dopiero czwartego miejsca w Konferencji Wschodniej po sezonie zasadniczym – dotarli do finałów NBA, w których zmierzyli się z Lakers. W siedmiomeczowej serii Celtics ostatecznie przegrali 3:4.
W sezonie 2010-11 do klubu dołączył Shaquille O’Neal. Zespół z Bostonu zakończył jednak sezon na półfinale konferencji, przegrywając 1-4 z Miami Heat.
Rok później gracze Celtics postraszyli Heat w finale konferencji. Jednakże pomimo prowadzenia w serii 3-2, Boston przegrał 3-4 ,a po sezonie, do zwycięzców tej serii dołączył rzucający obrońca Celtics Ray Allen.
W sezonie 2012-13 Boston odpadł już w pierwszej rundzie playoffs, przegrywając z New York Knicks 2-4. Pracę w klubie stracił Doc Rivers, a do Brooklyn Nets w wyniku transferu odeszli Kevin Garnett, Paul Pierce i Jason Terry.
Stanowisko Riversa objął Brad Stevens, trener uniwersyteckiej drużyny Butler Bulldogs. Przez sezony 2013-14, 2014-15 i 2015-16 w klubie dokonywano zmian w składzie. Celtics raz nie dostali się do playoffs, a dwa razy zakończyli sezon na 1. rundzie.
W sezonie 2016-17 prowadzeni przez Isaiaha Thomas gracze z Bostonu uzyskali najlepszy wynik w konferencji wschodniej, notując 53 zwycięstwa. W playoffs pokonali Chicago Bulls 4-2 oraz Washington Wizards 4-3 i dotarli do finału konferencji, po raz pierwszy od 2012 roku. Ulegli w nim 1-4 Cleveland Cavaliers.
W drafcie 2017 roku, Boston Celtics wybrali z trzecim numerem Jaysona Tatuma.
Skład na sezon 2019/20
Stan na 4 września 2020[9] Boston Celtics
| Nr | Poz. | Nar. | Nazwisko i imię | Data urodzenia | Wzrost | Masa ciała |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 7 | SG | Brown, Jaylen | 1996–10-24 | 198 cm | 101 kg | |
| 4 | PG | Edwards, Carsen | 1998–03–12 | 180 cm | 91 kg | |
| 99 | C | Fall, Tacko | 1995–12–10 | 226 cm | 141 kg | |
| 43 | G/F | Green, Javonte | 1993–07–23 | 193 cm | 93 kg | |
| 20 | SF | Hayward, Gordon | 1990–03–23 | 201 cm | 102 kg | |
| 11 | C | Kanter, Enes | 1992–05–20 | 208 cm | 113 kg | |
| 45 | G/F | Langford, Romeo | 1999–10–25 | 193 cm | 98 kg | |
| 37 | PF | Ojeleye, Semi | 1994–12–05 | 198 cm | 109 kg | |
| 77 | C/F | Poirier, Vincent | 1993–10–27 | 213 cm | 107 kg | |
| 36 | PG | Smart, Marcus | 1994–03–06 | 191 cm | 100 kg | |
| 0 | SF | Tatum, Jayson | 1998–03–03 | 203 cm | 95 kg | |
| 27 | PF | Theis, Daniel | 1992–04–04 | 203 cm | 111 kg | |
| 8 | PG | Walker, Kemba | 1990–05–08 | 183 cm | 83 kg | |
| 9 | PG | Wanamaker, Brad | 1989–07–25 | 191 cm | 95 kg | |
| 51 | PG | Waters, Tremont | 1998–01–10 | 178 cm | 79 kg | |
| 12 | PF | Williams, Grant | 1998–11–30 | 198 cm | 107 kg | |
| 44 | PF | Williams, Robert | 1997–10–17 | 203 cm | 108 kg |
Trener: Brad Stevens
Asystenci: Brandon Bailey • Jay Larrañaga • Joe Mazzulla • Scott Morrison • Jamie Young
Liderzy wszech czasów klubu
Sezon regularny
(Stan na 15 lutego 2017, a na podstawie[32])
pogrubienie – oznacza nadal aktywnego zawodnika
kursywa – oznacza nadal aktywnego zawodnika, występującego w innym klubie
| Kategoria | Zawodnik | Statystyki |
|---|---|---|
| Gry | John Havlicek | 1270 |
| Minuty | John Havlicek | 46471 |
| Punkty | John Havlicek | 26395 |
| Zbiórki | Bill Russell | 21620 |
| Asysty | Bob Cousy | 6945 |
| Przechwyty | Paul Pierce | 1583 |
| Bloki | Robert Parish | 1703 |
| Straty | Paul Pierce | 3213 |
| Faule | John Havlicek | 3281 |
| Celne rzuty z gry | John Havlicek | 10513 |
| Oddane rzuty z gry | John Havlicek | 23930 |
| Skuteczność rzutów z gry | Kendrick Perkins | 56,3 |
| Celne rzuty za 3 punkty | Paul Pierce | 1823 |
| Oddane rzuty za 3 punkty | Paul Pierce | 4928 |
| Skuteczność rzutów za 3 punkty | Marcus Thornton | 41,9 |
| Celne rzuty wolne | Paul Pierce | 6434 |
| Oddane rzuty wolne | Paul Pierce | 7979 |
| Skuteczność rzutów wolnych | Ray Allen | 91,4 |
| Średnia punktów | Isaiah Thomas | 24,3 |
| Średnia zbiórek | Bill Russell | 22,5 |
| Średnia asyst | Rajon Rondo | 8,5 |
| Średnia przechwytów | Rajon Rondo | 1,9 |
| Średnia bloków | Kevin McHale | 1,7 |
Sukcesy
| Tytuł | Liczba | Rok |
|---|---|---|
| Mistrz NBA | 17 | 1957, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1969, 1974, 1976, 1981, 1984, 1986, 2008 |
| Mistrz Konferencji | 21 | 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1968, 1969, 1974, 1976, 1981, 1984, 1985, 1986, 1987, 2008, 2010 |
| Mistrz dywizji | 23 | 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1980, 1981, 1982, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1991, 1992, 2005, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2017, 2018 |
| Występy w play-off | 57 | 1948, 1951, 1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1995, 2002, 2003, 2004, 2005, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020 |
Źródło: Wikipedia