Atlanta Hawks – amerykański klub koszykarski mający swoją siedzibę w Atlancie, w stanie Georgia. Występuje w Dywizji Południowo-Wschodniej, Konferencji Wschodniej w National Basketball Association (NBA). Swoje domowe spotkania Hawks rozgrywają w hali Philips Arena.
Historia
Klub powstał w 1946 jako Tri-Cities Blackhawks i miał swoją siedzibę w obszarze tzw. Quad Cities, na granicy stanów Iowa i Illinois. Trzema miastami z nazwy były: Moline, Rock Island i Davenport. Klub był jednym z 17 założycieli ligi NBA, powstałej w 1949 z połączenia lig NBL i BAA. W pierwszym sezonie zespół prowadził legendarny trener Red Auerbach.
W 1951 klub przeniósł się do Milwaukee, a nazwę skrócono do „Hawks” („Jastrzębie”). W następnych latach, mimo pozyskania późniejszego MVP Boba Pettita, klub spisywał się fatalnie. Po kolejnej przeprowadzce, w 1955 do Saint Louis, osiągnięcia zespołu się poprawiły. W 1957 Hawks awansowali do finału ligi, gdzie przegrali z, będącymi na początku swej mistrzowskiej passy, Boston Celtics. Rok później jednak zrewanżowali się, czyniąc wyłom w serii mistrzostw Celtów w latach 1957-1969 i zdobywając, jedyne w dziejach zespołu, mistrzostwo NBA. Zespół, trenowany przez Alexa Hannuma poprowadzili do mistrzostwa Bob Pettit, Ed Macauley i Cliff Hagan.
Hawks stali się w następnych latach prawie etatowymi przeciwnikami Celtics, przegrywając z nimi w dwóch kolejnych finałach, w latach 1960 i 1961. Kolejne sezony to stale wysoka forma zespołu, jednak bez osiągania największych laurów – Hawks w latach 1963-1967 poprzestali na zdobyciu czterech tytułów mistrzów swojej dywizji.
Mimo sukcesów zespół został sprzedany i w 1968 przeniesiony do Atlanty. Tam zdobyli jeszcze raz tytuł mistrza dywizji w 1970, ale potem zespół przestał odnosić sukcesy. Wiązało się to m.in. z pechowymi wyborami w drafcie (np. w 1975 mając wybory nr 1. i 3. zespół zdecydował się na Davida Thompsona i Marvina Webstera, którzy wybrali jednak kariery w lidze ABA). W 1976 właścicielem klubu został znany biznesmen Ted Turner. W 1980 zespół, po latach przerwy wygrał rywalizację w Centralnej Dywizji. Dwa lata później do zespołu trafiła wielka gwiazda – Dominique Wilkins, z którym od połowy lat 80. zespół stale był w elicie ligi, jednak nigdy nie mógł się przebić choćby do finałów konferencji.
W 1994, po roku pracy nowego trenera Lenny’ego Wilkensa, Hawks znów zdobyli tytuł mistrza dywizji, ale na tym poprzestali. Po tym sezonie odszedł Wilkins, zaś jego następcy, Danny Manning czy Steve Smith nie potrafili nadać zespołowi mistrzowskiego szlifu. Jedynie Lenny Wilkens, dzięki w sumie dobrej grze drużyny w sezonach zasadniczych pobił stary rekord Reda Auerbacha w liczbie zwycięstw (939 w 1995).
Do dziś zespół spisuje się przeciętnie, bijąc rekordy pod względem braku uczestnictwa w playoffach (8), czy braku zawodnika uczestniczącego w Meczach Gwiazd (23 lata). Inne niechlubne rekordy to seria sezonów z więcej niż 50 porażkami (4) i drugie miejsce w historii pod względem okresu od zdobycia mistrzostwa ligi (50 lat).
Zastrzeżone numery
Atlanta Hawks zastrzeżone numery | |||
Nr. | Imię i nazwisko | Pozycja | Lata gry |
---|---|---|---|
9 | Bob Pettit | PF | 1954–1965 |
21 | Dominique Wilkins | SF | 1982–1994 |
23 | Lou Hudson | SF, SG | 1966–1977 |
40 | Jason Collier | C | 2003–2005 |
44 | Pete Maravich | PG | 1970–1974 |
55 | Dikembe Mutombo | C | 1996–2001 |
59 | Kasim Reed | Burmistrz Atlanty | 2010–2018 |
– | Ted Turner | Właściciel | 1977–2001 |

Włączeni do Basketball Hall of Fame
- 8 Walt Bellamy
- trener, 15, 18, 19 Richie Guerin
- 6, 16, 17Cliff Hagan
- 42 Connie Hawkins
- 14 Bob Houbregs
- 2 Moses Malone
- 44 Pete Maravich
- trener, 20, 50 Ed Macauley
- 9 Bob Pettit
- trener, 14, 15, 32 Lenny Wilkens
- 21 Dominique Wilkins
Statystyki
Statystyczni liderzy NBA
Liderzy strzelców[3] Bob Pettit – 1956, 1959 Dominique Wilkins – 1986 Liderzy w zbiórkach[4] Mel Hutchins – 1952 Bob Pettit – 1956 Dikembe Mutombo – 2000 | Liderzy w przechwytach[5] Mookie Blaylock – 1997–1998 Liderzy w blokach[6] Tree Rollins – 1983 Liderzy w skuteczności rzutów za 3 punkty[7] Kyle Korver – 2014, 2015 |
Liderzy wszech czasów klubu
Sezon regularny
(Stan na 15 lutego 2017, a na podstawie[8])
Kategoria | Zawodnik | Statystyki |
---|---|---|
Gry | Dominique Wilkins | 882 |
Minuty | Dominique Wilkins | 32545 |
Punkty | Dominique Wilkins | 23292 |
Zbiórki | Bob Pettit | 12849 |
Asysty | Doc Rivers | 3866 |
Przechwyty | Mookie Blaylock | 1321 |
Bloki | Tree Rollins | 2283 |
Straty | Dominique Wilkins | 2286 |
Faule | Tree Rollins | 2924 |
Celne rzuty z gry | Dominique Wilkins | 8752 |
Oddane rzuty z gry | Dominique Wilkins | 18743 |
Skuteczność rzutów z gry | Mike Glenn | 55,3 |
Celne rzuty za 3 punkty | Mookie Blaylock | 1050 |
Oddane rzuty za 3 punkty | Mookie Blaylock | 3023 |
Skuteczność rzutów za 3 punkty | Kyle Korver | 45,2 |
Celne rzuty wolne | Bob Pettit | 6182 |
Oddane rzuty wolne | Bob Pettit | 8119 |
Skuteczność rzutów wolnych | Kyle Korver | 88,7 |
Średnia punktów | Dominique Wilkins | 26,4 |
Średnia zbiórek | Bob Pettit | 16,2 |
Średnia asyst | Mookie Blaylock | 7,3 |
Średnia przechwytów | Mookie Blaylock | 2,6 |
Średnia bloków | Dikembe Mutombo | 3,2 |

Sukcesy
Tytuł | Liczba | Rok |
---|---|---|
Mistrz NBA | 1 | 1958 |
Mistrz Konferencji | 4 | 1957, 1958, 1960, 1961 |
Mistrz dywizji | 4 | 1980, 1987, 1994, 2015 |
Występy w play-off | 46 | 1950, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972, 1973, 1978, 1979, 1980, 1982, 1983, 1984, 1986, 1987, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017 |

Źródło: Wikipedia